ريش انبوه

داشت ريشي بس بزرگ آن ابلهي
غرقه شد در آب دريا ناگهي
ديدش از خشکي مگر مرد سره (1)
گفت: از سر برفکن آن تو بره
گفت: اي ني تو بره، ريش من است
ريش من اسباب تشويش من است
گفت: احسنت! اينت ريش و اينت کار!
تن فروده، اينت خواهد کشت زار!
منطق الطير

پي نوشت ها :
 

1. پاک

منبع: یزدان پرست، حمید؛ (1388) نامه ایران: مجموعه مقاله ها، سروده ها و مطالب ایران شناسی، تهران، اطلاعات، چاپ نخست.